Czujecie to, że dni są coraz to dłuższe?
Bo ja TAK!

Rano, gdy niechętnie otwieram oczy i spoglądam w stronę okna, częściej widzę błękitne niebo i promienie słońca odbijające się od okien bloku na przeciwko.
To już wróży dobrze.
Popołudniu na spacerze, mrużę oczy, bo to samo piękne słońce odbija się od śnieżnego puchu, który leży jeszcze na trawnikach.
A o 15:00 chce mi się jeszcze żyć!

Nie zapalam światła w kuchni kiedy idę przygotować obiad. Nie zastanawiam się co jeszcze jest w stanie postawić mnie na nogi - kawa czy kolejna herbata; zielona czy może mocna czarna. Nie moszczę się na kanapie przykrywając kocem po sam noc ze stwierdzeniem, że mogę iść spać i obudzić się spokojnie jutro.

Tylko z małym uśmieszkiem pod nosem, nieśmiało spoglądam coraz to późniejszą porą czy jeszcze jest, czy już zaczęło swój spektakl róży i fioletów - spektakl zachodzącego słońca.

Dobrze, że jesteś.
Jak dobrze, że jesteś słońce!

Zima. Z nieba sypie się wielkimi płatami śnieg. Mróz szczypie w policzki, Z rynien zwisają sople. Na szybach powinny być piękne, mrozem malowane obrazy, ale nigdzie nie mogę ich znaleźć. To co? Idziemy na spacer?

Pod stopami skrzypi biały puch. Dłonie chowają się w ciepłych rękawiczkach. Wokół nas biega pies - czasem to my za nim biegniemy, gdy jego tropicielski nos poczuje coś ciekawego. Idziemy. Często w ciszy. Przecież nie zawsze musimy wymieniać się własnymi poglądami i głośno planować przyszłość. Idziemy obok siebie i jesteśmy szczęśliwi. Obdarowując się nawzajem uśmiechami, w spokoju przemierzamy las.

Przeżyłam ten najpiękniejszy dzień w życiu. Była biała suknia, kwiaty i wyznania miłości. Ślubowaliśmy sobie szczęście.
I nadszedł czas na to "najważniejsze" pytanie - kiedy będziecie mieli dziecko?

Tata widząc ile wódki zostało z wesela głośno cieszy się - będzie na chrzciny. Kuzynka zagaduje czy przywieźliśmy z podróży małego greka. Babcia przy pierwszym poślubnym spotkaniu pyta bezpośrednio: czy już zaczęliśmy pracować nad potomkiem, a podczas świąt dotyka mojego brzucha z pytaniem - czy to już? W ogóle - święta! Prawie pół roku po ślubie więc już powinno się dziać! Zatem wszyscy na hura życzą nam potomka! Druga babcia dodaje, abyśmy się pospieszyli, bo jej brakuje tylko jednego prawnuka do okrągłej dziesiątki. Najbardziej chyba zabolały życzenia wnuka dla siebie (tym razem z mojej strony) od mamy, która miałam wrażenie, że zna nasze zdanie i podejście do tego tematu.

A w temacie tym jesteśmy bardzo... labilni. Nie powiem, że niestabilni czy niezdecydowani - bo jednak gdzieś tam kiedyś, patrząc w przyszłość, chcielibyśmy mieć dziecko. Sprawa nie rozchodzi się także o miejsce; może bardziej o czas. A tak najbardziej - O NASZĄ WYGODĘ. O to, co jest tu i teraz. I co bardzo nam odpowiada.

Lubię nasze przespane w pełni noce i leniwe wieczory. Dwa nakrycia do stołu i przestrzeń w domu tylko dla siebie. Słuchanie głośno muzyki i... taką DOROSŁĄ BEZTROSKĘ.
Mamy już swój mały psi obowiązek - spacery, wizyty u weterynarza, logistykę hotelową podczas wyjazdów. Właśnie - jeszcze tak dużo miejsc chciałabym odwiedzić tylko z nim; tylko z nim tyle zobaczyć i poznać. Chcę się jeszcze nim nacieszyć, nie rozpraszając swojej uwagi... i serca.

Zaraz ktoś wyskoczy, że przecież to wszystko można robić z dzieckiem - tak i owszem, ale ja nie chcę. Że pojawienie się małego człowieczka to inny wymiar życia - jasne! Ale chcę jednak nadal (jeszcze!) pozostać w tej swojej galaktyce. I żadne słowa, przekonania i argumenty nie są w stanie przekonać mnie do macierzyństwa.
Zrobię to w swoim czasie.


* tekst ten powstał tylko po to, aby wyrzucić z siebie ten temat, i być pewną, że to tylko moja (nasza) decyzja.