Studia okazały się być Twoją wielką porażką. W pracy nie czujesz się spełniona. A Twoja figura pozostawia zbyt wiele do życzenia by w ogóle rozwlekać się na ten temat.
Siedzisz pod kocem, z kubkiem herbaty i zastanawiasz się KIM JESTEŚ ?

Analizujesz - co osiągnęłaś w życiu, co zdobyłaś, z czego możesz być dumna. Twoja lista jest dołująco i przerażająco krótka. Dlaczego? Bo idealizujesz. Bo chcesz być perfekcyjna. Bo porównujesz się do innych, często nawet bardziej skupiając się na ich osiągnięciach niż swoich.

Takie rozkładanie swojego życia jest naprawdę męczące, a jeszcze bardziej - przygnębiające. Wiem, bo sama przez to przechodzę.

Nie jestem magistrem, inżynierem, dyrektorem, florystką, matką. Nie potrafię robić pięknych zdjęć, moje wypieki najczęściej nie wyglądają jak te w przepisie, nie rozumiem zbyt dobrze angielskiego, nie tworzę łapaczy snów jak z obrazka. Po prostu - bardzo często znacznie odbiegam od mojej perfekcyjnej wizji siebie. I równie często mnie to niszczy.

Jednak doceniam siebie za to, że naprawdę się staram. Podnoszę się szybciej lub wolniej, ale zawsze. Próbuję. Robię coś. Ruszam z miejsca.

Mam cudownego męża i kochanego psa. Wspaniałych bliskich i przyjaciół. Mam swoje rytuały, które uwielbiam. Marzenia, które chcę spełniać. Mam dwie ręce i dwoje oczu - mogę eksplorować świat wszystkimi zmysłami.

Więc KIM JESTEM ?

Znalazłam w pełni zadowalającą mnie i szczerą odpowiedź.

Chleb. Częsty bywalec w naszych kuchniach. Gość główny śniadaniowych kanapek. Pszenny, razowy, orkiszowy. O znaczeniu literackim, symbolicznym kulturowym. Szanowany

Gdy zamykam oczy i myślę o chlebie, widzę duży okrągły, pachnący bochenek, który babcia kupowała wprost z samochodu dostawczego piekarza. Z chrupiącą skórką! Wieczorami, zmęczone letnim powietrzem siadałyśmy z siostrą na gąbkowym materacu aby obejrzeć wieczorynkę. Dziadek wówczas szykował kanapki - na małym talerzyku lądował chleb z szynką, pomidorem z własnej szklarni przyprószony solą i pieprzem, często także z cebulką i ogórkiem małosolnym; gdy byłyśmy młodsze, kanapka była krojona "w kolejkę" - małe kawałki idealne na raz! Po kolacji i tak biegłyśmy jeszcze na ogródek, a przed spaniem myłyśmy nogi w misce.

Chleb kojarzy mi się z domem i rodzinnym ciepłem; choć u mnie nie było zwyczaju go piec.
Na instagramie naoglądałam się pięknych domowych wypieków chleba i postanowiłam, że w tym roku spróbuję i ja. Zamówiłam książkę (bardziej mnie to zmobilizowało) i upiekłam. Mój pierwszy w życiu chleb. To nic, że na czystej białej mące. Tostowy. To nic, że na drożdżach. Innowacyjne było użycie ziemniaków do przepisu. Udało się! A pierwsza kromka była przepyszna!
Tydzień później stworzyłam również pierwsze w życiu bułeczki - ziemniaczane bułeczki kokosowe. Najpyszniejsze z domowym dżemem truskawkowo-rabarbarowym! Zbyt pyszne by załapały się na zdjęcie...

A teraz dojrzewam do chleba na zakwasie...

*Łatwy chleb z ziemniakami z książki "O chlebie" Elizy Mórawskiej

Wiesz jak wygląda Twoje ulubione miejsce o każdej porze roku? Pamiętasz to drzewo na środku pola w jego jesiennej odsłonie? I gdy kiełkują na mi pierwsze liście? Widzisz różnicę gdy Twoja ulubiona ławka w parku przysypana jest śniegiem a gdy chowa się w cudownym letnim cieniu? Znasz góry podczas pieszych lipcowych wędrówek i gdy szalejesz na stoku narciarskim? Bo ja poznałam właśnie morze w zimowej odsłonie.

Choć środek lutego bardziej chyli mi się ku wiośnie, to jednak jest to zima. W tym roku zima pochmurna, wietrzna i bez śniegu na północy kraju, ale jednak. Co prawda nie widziałam jeszcze śniegu kryjącego morski piasek, bałwanów na plaży i zastanawiam się czy Bałtyk może choć lekko pokryć się lodem; ale dostrzegłam mnóstwo ludzi spacerujących brzegiem i stado totalnie nie bojących się człowieka łabędzi.
Okazałam się jedyną osobą zbierającą na brzegu muszelki, spełniłam tym samym moje marzenie - zobaczyłam Bałtyk zimą.

Dziękuję Kam, że wpakowała mnie w samochód, zabrała na wspólną przygodę i jeszcze w walentynkowy wieczór zabrała nad morze.