Zapisałam sobie kiedyś w moim notesiku rzeczy, które warto zrobić przynajmniej raz w roku. Zapisałam także pytania na które warto odpowiedzieć sobie przed wybiciem północy tej niezwykłej nocy. I?
I boję się je przeczytać. Boję się odpowiadać, by się nie rozczarować.

Bombardują mnie wokół listy noworocznych postanowień, których de facto nigdy nie robiłam. Wolę przemyśleć sobie rok, który faktycznie przeżyłam - w dniu urodzin jestem bardziej skora jakoś podsumować te ostatnie 365(6) dni, wyciągnąć wnioski i nieśmiało postawić sobie cele.

Od całkiem niedawna mam jednak swój mały rytuał. Tuż na końcu lub już na początku roku, otwieram słoik. Słoik w którym inni kiszą ogórki a ja kolekcjonuje chwile. Mój SŁOIK SZCZĘŚLIWOŚCI.

A w nim znajduję dużo wspólnych pięknych momentów - naszą ekscytację z tworzenia ślubnych obrączek, kolejne płyty winylowe, randki na śniadanie. Duże osiągnięcia - jak zdobycie prawo jazdy; i małe - nasz pies zaczął podnosić nogę ;) Spełnione marzenia w postaci lotu na paralotni i niespodzianki urodzinowej z wymarzonym ogniskiem.

Końcówkę tego roku i całą armię tych szczęśliwych chwil, bardzo stara się przyćmić mój "reaktorek" - jak nazywa mój natłok zbędnych myśli mąż. Jednak - walczymy.

Na 2016 chcę jednego.

W tym roku bardziej niż kiedykolwiek mam ochotę wrzasnąć:

W domu pachnie właśnie żurawiną. Pierwszy raz robię konfiturę żurawinową ale dla tego zapachu wiem, że z chęcią ją powtórzę. Miesza się także murzynek, który zaraz wyląduje w piekarniku. I zupa, która ma nas rozgrzać po spacerze z psem.

W salonie wylądowały właśnie cztery nowe krzesła, więc teraz wygodnie zasiądziemy przy stole i... pobawimy się w RODZINĘ.

Ty może zaczniesz kiedyś czytać wielką, szarą gazetę; ja - malować paznokcie. Będziemy załatwiać te małe sprawunki jak obiad na jutrzejszy dzień i wizyta u dentysty oraz te duże jak wizje dotyczące potomstwa, a może drugiego psa... Będziemy planować kolejne weekendy i to gdzie spędzimy te święta.
Czekają nas tysiące rozlanych herbat, pysznych kulinarnych eksperymentów i romantycznych kolacji. Może częściej będziemy zapraszać znajomych na gry planszowe.
Zapewne wyjdę parę razy szurając zdecydowanie krzesłem z pokoju - kłótnie też są ważne.

Przy tym stole, z naszymi nowymi nazwiskami, zaczniemy tworzyć DOM.
Mam nadzieję, że ciepły, otwarty i pełen miłości. Bo pachnący już jest :)

Brakuje mi słów i tonę w tym milczeniu. 
W tej buzującej plątaninie niewypowiedzianych myśli.
Nie chcą się ułożyć, zmontować, nazwać, określić.
I nie dają spać po nocach. 

Kończ się trybie przetrwanie. Chcę żyć.

Przyszła jesień.
Słońce zaczęło delikatniej otulać mnie promieniami, jakby opadło z sił.
Z przyjemnością owijam się w swetry, przesiaduję pod kocem i piję zdecydowanie więcej herbat.
I medytuję. Nad swoimi myślami.
To co otrzymałam to z jednej strony wyraz troski, z drugiej... Drugą stronę to tak naprawdę sama wymyślam.
Opadł mój optymizm. Słabną pozytywne wibracje.
Ale ja znam ten stan i nie jest aż tak straszny. Nie boję się go. Mam kilka trików.
Ale nie mam ochoty zagłębiać się w siebie.
Może boisz się jesieni bardziej niż ja ?

 Przyciągają mnie ostatnio cudowni, aktywni, kolorowi ludzie z pasją. Lubię na nich patrzeć, lubię z nimi przebywać - dają mi niezłego wewnętrznego kopa, pobudzają moją energię do życia.
Wtedy znowu łapię chwilę, świat jest piękny i uroczy, a mi się PO PROSTU chce!

Nigdy nie chciałabym zostać wampirem energetycznym.
I mam nadzieję, że nie jestem...

***

Nie chcę już poznawać nowych ludzi, odkrywać ich uśmiechów, nieśmiało zaglądać w smutki. Być dobrą wróżką, która przyniesie ciasto, usiądzie obok i pomilczy - mimo, że prawie w ogóle Ciebie nie zna; ale czuje. Odnajdywać w nich siebie samą i siebie samą pobudzać do życia. Bo warto.

Nie chcę być już oczarowana waszą historią, planami, codziennością, charakterem. Zachłysnąć się waszą bajką. I próbując odnaleźć jej skrawki u siebie - opadać na dno.

Jestem beznadziejna; totalnie nieprzystępna albo zbyt natarczywa. Zbyt dużo chcę dać od siebie, by pokazać, że jesteś ważny (człowieku). I później odbijam się od ściany i cierpię, z tą swoją przyjaźnią i miłością do Ciebie.

I próbuję to ugryźć w inny sposób - tak, boli, ale dam radę; może wcale nie chodzi tutaj o mnie, może to Ty masz gorszy dzień, nawał pracy, potrzebę samotności.

PRZETRWAM.